Sol de inverno, conta Rosa, é, antes de nada, a historia de Inverno, a protagonista, desde a súa adolescencia nunha aldea galega ata que a Guerra Civil a arrinca do seu paraíso e a leva nun doloroso éxodo a Barcelona, Francia e, finalmente, A Habana. Trátase dunha novela onde a historia real se mistura cos mitos nunha complexa reelaboración que fan os personaxes cargados de memoria.

Rosa resalta a importancia da memoria e mostra na novela como a negación da memoria pode agachar o rexeitamento a aceptar a propia identidade, como acontece con algúns dos personaxes. A memoria é tamén un filtro curioso que, a través da subxectividade, elimina o superfluo e conserva a esencia, moitas veces puras emocións ou percepcións extraordinarias capaces de condensar o ambiente dunha cidade ou un momento histórico, unha conversa ou unha vida enteira. Por iso Rosa cando escribe intenta, por riba de todo, chegar aos seus lectores apelando ás súas emocións.