Segundo a investigadora Maria X.Rodríguez Valcarcel, o Codex Calixtinus ou Códice Calixtino é un manuscrito iluminado en letra carolinxia de mediados do século XII escrito en latín. Trátase dunha especie de guía para os peregrinos que realizaban o Camiño de Santiago con consellos, descricións da ruta, das obras de arte que existían e dos costumes cos que se ían atopando. Ten tamén sermóns, milagres e textos litúrxicos relacionados co apóstolo. Aínda que ás veces aparece denominado como Liber Sancti Iacobi, convén distinguir entre ambos conceptos. O Liber Sancti Iacobi representa o contido do libro, do cal xurdiron varios manuscritos, o máis notable dos cales é o Codex Calixtinus hoxe recuperado.

O Codex Calixtinus consta de cinco libros e dous apéndices cun total de 225 folios de pergamiño escritos nas dúas caras cun tamaño de 295 x 214 mm. Agás excepcións, o texto é sempre a unha columna con 34 liñas por páxina. O primeiro libro é de carácter litúrxico, o segundo haxiográfico, o terceiro e cuarto de natureza histórica e o quinto, que gozou de maior popularidade, é unha especie de Guía para o peregrino que presenta os lugares que deben visitarse ao longo da ruta e advirte os viaxeiros dos perigos cos que se poden atopar no camiño. Tamén describe a cidade de Santiago e a catedral con detalle.