Gústame ver aos gorrións descansar sobre os cables de alta tensión fronte ao meu despacho nos arredores de Madrid. Distribúense sobre a liña negra equidistantes, como as notas dun pentagrama non ceo.

 

Hai pouco decateime por casualidade de que os paxaros colócanse así porque esa é a súa forma de estar xuntos. Existe unha distancia mínima, intraespecie, que non lles permite estar máis preto dun individuo do que se aproximan sobre ou cable. Por iso gardan sempre distancias regulares de separación.

*Ás veces, cando un deles fártase de estar tan preto do resto, sae voando. Iso é ser paxaro.

Eu non son paxaro, son unha muller.

E algunhas tardes tento adiviñar, xusto antes de disolverme non atasco que me levará a casa,cal é a distancia mínima que debería manter respecto doutros individuos dá miña especie.

Algúns días, como hoxe, pregúntome si existe para min sequera unha distancia.

Pero a verdade é que, desde que son nai, as referencias saltaron polo aire.

De feito, todo saltou polo aire. 

Todo menos eu. 

Porque a diferenza dous paxaros, eu non podo voar.

Así é como a xornalista e escritora, Nuria Labari, comeza a súa novela, 'A mellor nai do mundo'. Nela, Labari explora a maternidade contemporánea, a que se supón sen andrómenas e que, con todo, segue abrazando mitos e modas, xuízos e medos. Ou sexo, ou corpo, ou traballo, as diferenzas entre homes e mulleres e ou máis primitivo do desexo de ser nai, converxen nunha novela que disecciona a maternidade, incluídas as súas propias contradicións.

Nuria Labari non cala nada. Cargada de ironía, a súa novela tamén consegue facernos rir. E ver a maternidade así, desde a verdade e desde a risa, chamando as cousas polo seu nome, é unha gran maneira de romper mitos e de sentirnos menos soas nesa individualidade que tamén é ser nai.