Minestrare

Minestrare
28 de Maio, 2021 - 08:00 h. | Publicada por Radio Fene

A minestra é un prato coñecido de sempre. O nome procede do italiano minestra e este do latín minestrare que quere decir “servir a mesa”.

Cando dicimos minestra referímonos a un guisado de varias verduras que non é sólido como un asado, nin líquido como a potaxe. Da cuarta viaxe de Colón, Herrera, o cronista maior de Castela de de Indias, refiere o seguinte: “ As comidas facíanse só pola noite para que non se visen os vermes ou insectos, cocidos ou vivos, que viñan co pan o una minestra”. Daquela a minestra ordinaria estaba composta por fabas, feixóns, lentellas e chícharos, e as extraordinarias, por garavanzos e arroz que se torraban lixeiramente para a súa mellor conservación. Remítenos Fausto Galdo a aqueles que pensen que os galegos non somos amantes da horta e que tales mesturas son alleas aos nosos usos e costumes, a Camilo de Cela, pseudónimo de Modesto Fernández y González ( 1838-1897) ourensán e cociñeiro maior de Galicia, que pelexou porque se recoñecesen as singularidades da nosa gastronomía.

Fermín Fernández Armesto sentencia desta maneira a minestra: “Guiso de verduras que primeiro se friten por separado e logo guísanse con xamón”. A minestra é un prato da primavera común  nas culturas de horta, unha exquisitez que os carnívoros impenitentes non aprecian. Entre as variadas receitas, a máis popular é fritir por separado diversas verduras e logo mesturalas cun rustrido de cebola e unhas lascas de xamón.

Receita de Minestra con verduras frescas:

Pasar pola tixola as lascas de xamón, volta e volta. Despois dourar no mesmo aceite e por separado, chícharos, tirabeques, coles de Bruxelas, cenorias en rodas, feixóns verdes, follas de leituga e paracas novas. Gardar todo na tarteira mentres facemos un rustrido con cebola e allo moi picados. Unha vez feito, o rustrido vértese enriba das verduras e o xamón cun grolo de viño branco e unha cunca de caldo. Pódese servir cunhas rodas de ovos cocidos.

Cultura

Publica o teu comentario agora