Aquí a centola é a raiña. Compango de amigos, dise sempre en feminino, como sucede co mar entre algúns mariñeiros. No bicho os sexos distínguense facilmente pola cuncha entre as patas, máis ancha, como unha vieira nas femias, estreita a modo de pene nos machos.

A centola é un agasallo do mar, e para non desprezalo, compre gozar dos seus variados sabores como recomendaba Álvaro Cunqueiro: “das patas maiores, a carne como en capas sobre a cartilaxe interior, outro sabor é odas patas máis pequenas, e outro do corpo, e outro do cacho, que se ten corais e está espeso, coa cór terra de Siena, mellor”. Segundo Fausto Galdo en “Abecedario das mantenzas”, o máis sensato que se pode facer, se se ten a oportunidade de apañar unha boa centola do país, é cocela, a poder ser na auga do mar sen máis. A algúns gústalles coa folla de loureiro, alá eles, sempre cos amigos e viño branco da terra, Ribeiro, Albariño ou Godello.