Segundo explica o profesor Hueso, unha das primeiras consecuencias da Revolución Soviética foi o desexo de crear unha nova sociedade, e nese esfozo o cine adquiriu unha especial importancia como “vehículo de comunicación e adoutrinamento da poboación”.

O catedrático expón que no período que vai de 1917 ata 1929 o cine acumula unha serie de aportacións singulares a fin de crear “unha linguaxe nova que impacte nos espectadores”, e nese traballo fusionan os vangardistas o seu anhelo de reiterpretar a imagen e as reflexións sobre o sentido que debe ter o cine no marco da revolución. “As contribucións de homes como Vertov, Kulechov, Eisenstein ou Pudovkin alcanzaron un relieve que vai máis alá do que supuxo aquel momento de transformación. Incorporáronse á historia mundial do cine” –destaca–.