A lenda popular afirma que a ermida ergueuse no lugar no que a Virxe se lle apareceu a dous pastores. Por iso, é tradición facerlle peticións á Nai de Xesús, pero para que as súplicas sexan ouvidas é necesario xubir de xoenllos ou descalzo a costa que leva á ermida. Neste dia de Chamorro, grupos de romeiros ascenden polas ladeiras e comen na ladeira. As augas cristalinas do cume mistúranse cos viños do pais, nunha xornada eminentemente popular. Fusiónase xa que logo, o elemento festivo co relixioso, coa devoción pola Nosa señora do Nordés.

Non sabemos a ciéncia certa cal é a orixe do topónimo “Chamorro”. A lenda fala de que provén de “Xa morro”, palabra que diría un naúfrago salvado pola Virxe. Outra hipótese con máis base científica apunta que provén do latín “Chamoris” ou de “Chá” e “Morro”, ou sexa penedo redondo. O historiador ferrolán Guillermo Llorca inclínase por esta última opción.