O bocarte achéganse á costa en bandadas cando as augas están limpas, para reproducirse cando chegue a primavera. Poden degustarse en cru, en escabeche de vinagre, a forma máis popular de preparalo, coa picada de anaquiños de allo e pirixel, aínda que hoxe está en baixa polo medo ao anisakis, o parásito que pode dar complicacións se se come en cru.

Pero volveu a moda do bocarte frito, ben rebozado en fariña e pasado por un bo aceite moi quente. Sírvense así, ben quentes sobre unha folla de leituga e na compaña de patacas e pementos fritos, dos de Herbón ou con pementos vermellos. Pódense preparar tamén en guiso, afogados con tomate, pemento vermello e chícharos; ou escalfados, sen espiñas e con cebola fritida ou no clásico guiso mariñeiro. Pódese decir que é o “peixe cuco” das rías, pois anuncia que está a chegar o verán.

Foi un dos peixes estimados polos romanos para faceren o “garum”, o prebe de peixe e herbas fermentado, moi popular e do que gustaban para adubo e peixes e carnes. Consumíase tanto que fai pensar en varias factorías na vella Gallaecia. O bocarte, que nas terras do norte chaman anchoa foi unha prezada conserva. Tras varias salmoiras e prensados, sacabase a pel cun estropallo, filetease e afógase en aceite de oliva. É unha semiconserva que se garda en frío e debe consumirse no ano.

Facemolo en escabeche: Límpase os bocartes de escamas, lávanse sálganse e pásanse pola fariña, atados polos rabos en feixes de catro. Frítense a moso para que collar cor dourada e colócanse nunha fonte fonda. Aparte facemos un machucado de allos, azafrán, uns grans de comiño e un pouco de xenxibre, todo moi ben esmagado. Mestúrase na graxa da fritada, vinagre e viño branco, entres partes. Cóbrese con iso todo o peixe e ponse por riba un limón cortado en rodas e dúas follas de loureiro. Déixase repousar un día enteiro antes de levalo á mesa.