Moncho Reboiras, con quince anos traballando nunha empresa construtora, xa lle encargaban levar os cartos da firma ao banco. Quizais por estudar enxeñería técnica industrial, era moi metódico, moi organizado e adicouse plenamente a estender a conciencia antifranquista e nacionalista galega. Moncho Reboiras escapou do número 53 da rúa Concepción Arenal, cando a Policía tiña rodeado o edificio. “Localizamos a policías que participaron no operativo pero non quixeron falar” afirma Xosé Manuel Pereiro, que relata tamén o periplo de fuxida de Lois Rios: “Aproveitou que era un dia de botadura e cruza a ponte das Pías, solicítalle refuxio a un matrimonio amigo da familia residente en Fene. Ao dia seguinte púxose a facer auto-stop diante do cuartel da Garda civil, o leva un encargado de Astano ata Betanzos, e alí colle o autobús de Vigo”. Ás poucas semanas, Lois Rios Paredes retorna a Ferrol onde continua coa formación de novas células nacionalistas que xa estaban en marcha naquel verán de 1975.

 A Moncho Reboiras alcanzoulle a policía con tres tiros polas costas cando tiña 25 anos en 1975. Tardaron máis dunha hora en entrar  no portal do número 27 da rúa da Terra. Era un portal de dobre folla onde quedaron as pegadas de máis de vinte tiros. Usaron unha táboa grande dunha obra para abrilo. En 2009 o goberno declarouno oficialmente vítima da ditadura franquista.