O anís é unha das plantas medicinais e gastronómicas máis usadas na nosa cultura, polo recendo intenso e polo seu sabor que perfuma licores, sobremesas e tamén ás veces serve como condimento de carnes e peixes. Ten xusta sona polo seu recendo e polas propiedades carminativas  de facilitar a dixestión, eliminar o flato e cortar os cólicos. Na Idade Media facíase con anís ata marmelo. Úsana na cocina oriental como unha das cinco especias propias para condimentar o arroz, a carne de porco, as aves e os peixes. En Inglaterra forma parte do pan de xenxibre. No anís hai que distinguir dúas prantas: o estrelado, Illicium verum, froito dunha árbore chamada badián, de follas grandes, da familia dos magnolios, que chegou dende a China da man dun mariñeiro inglés aló polo séculoXVI. O cultivo extendese axiña por Europa e hoxe en día mércase no super.

Logo está o anís verde, planta umbelífera de flores brancas que medra ventureira no campo galego. É un dos componentes seguros do licor de herbas, en pouca cantidade, pois ten un sabor forte que tapa ás outras plantas. Úsase para facer augardentes de anís, secos como a cazalla ou doces, con varias marcas senlleiras coñecidas por todos. Dicíase que era licor para beberen as mulleres á deshora, pero ten o inconveniente que o forte recendo delata os bebedores. Uns poucos grans de anís precísanse para cocer as castañas, os famosos zonchos que logo se atravesan cun fío para facer colares. Tamén levan anís doces como o brazo de xitano, algunas galletas e biscoitos. Úsase tamén como adobo nalgunha carne. Na Europa setentrional agrégase aos queixos e cócese con verduras como a col. As sementes de anís acompañan moi ben o peixe.

(Na imaxe, a planta do anís)