Segundo Álvaro Cunqueiro, as mellores ostras son as dos dias invernais, e as superiores as collidas cando pasaron varios dias sen chover, e caeron xeadas. Son aperitivas e golosas, con sabor límpido e nítido, que pende da escasez e mansedume da súa pouca carne; na ostra hai tanto espírito como carne. Balzac recomendaba que o comedor de ostras se fixase especialmente ao comelas na parte central circuncidada polo fígado, e que alí metesen, de entrada, o dente. 

As ostras hai que ir abrindoas e comendoas. As carnosas hai que sacalas enteiras da valva e levalas á boca espidas. As encías deben ser bañadas polo zume, por dicilo así, da ostra que inundará toda a boca. 

Ocuparon sempre un alto lugar na gula do galego. Cando en 1416 os coengos de Compostela, en nome do arcebispo, señor da cidade, fixaron os prezos de peixes, crustáceos e moluscos no mercado, as ostras tiñan un prezo doble que a lagosta. A cotización era diferente se eran enchousadas, é dicir, sen abrir, ou eschousadas, é dicir abertas. 

CUNQUEIRO, ALVARO E FILGUEIRA, ARACELI Cocina gallega Everest. León. 1984.