Miguel A. Mato afirma nesta obra que “Lois Pereiro achegou á poesía galega unha estética moi persoal, cunha carga de ironía, melancolía e convencida tanxencialidade, no gume do marxinal, expresada cunha enorme sensibilidade, desde un discurso poético esencialmente reflexivo”.

En canto aos que se refiren á obra do poeta monfortino como saída do centro da cultura urbana, Mato prefire situala á marxe destes parámetros. Asegura que os textos de Lois non acepta os lindes do urbano nin do supostamente rural.

O escritor pensa na linguaxe como eixo central na obra de Pereiro. O poema expresa ou mostra a ferida, o sangue, as feridas do subconsciente, da sombra, mais tamén do sufrimento físico, máis consciente, máis evidente. Especialmente nos poemas do seu último libro, e”sa cartografía da dor”, asegura.

Mato dedica outro dos capítulos de Transgresión e fraxilidade. Un retrato literario de Lois Pereiro a establecer semellanzas entre Rosalía e Pereiro, dous escritores universais unidos polo concepto tráxico que tiña da escrita, transgresora e fatal.